Kiepskie, bo sentymentalne i nienapisane w stylu Flauberta czy Dostojewskiego. Skandalizujące, bo odkrywające, że człowiek to nie tylko psychika, ale i ciało. Czyli o tym jak trudno być kobietą i pisarką.

Nie da się opisać Francji jednym słowem. Gdyby jednak próbować, można by pokusić się o użycie słowa wielokulturowość. W reportażu Gorsze dzieci republiki. O Algierczykach we Francji Ludwika Włodek pochyla się nad jednym z jej aspektów i analizuje skutki francuskiej bytności w Afryce.

Mówi się, że książka im więcej emocji wywołuje u czytelnika – tym lepsza. Zagłębienie się w umysł młodego człowieka, nie dość, że może ich dostarczyć aż w nadmiarze, jest również fascynującym obszarem badań. Niestety, na próżno szukać tego w poniższej lekturze.